Retourtje Noordereiland naan het Zuidereiland

Na een overnachting in Timaru, een klein bedrijvig plaatsje aan de Oostkust, ging het richting Kaikoura, een toeristenplaats waar het goed walvissen kijken scheen te zijn. Helaas bleken deze kolossen in deze tijd van het jaar vakantie te houden in de Zuidelijke Oceaan nabij Antartica. Dus een boottripje Whalewatching in de nabijheid van ons vakantieverblijf zat er niet in. Dan maar een mooie wandeling van enkele kilometers langs de kust gemaakt en gestopt bij een pitoresk hotel waar men heerlijke vismaaltijden serveerde. 

Onze overnachtingslocatie bleek een deel van een verbouwde schuur te zijn, net buiten het dorpje. De eigenares was een vriendelijke vrouw met een uitgesproken smaak. Was een deel van het boerenerf omgevormd tot een soort chinese tuin met spannende beelden, het interieur van ons verblijf was overladen met allerlei prullaria uit alle delen van de wereld. Wat te denken van theepot van glas in in lood en een ditto schildpad, beide uitgerust met een lampje. Jaloers makend! Het echtpaar bestierde naast deze bijzondere locatie ook een klein vervoersbedrijf met taxibusjes. In de keuken van ons appartement hadden zij allerlei vervoersgerelateerde diploma’s ingelijst opgehangen die zij allebei behaald hadden, een indrukwekkende wand vol. 

Na twee dagen vertrokken wij naar Picton, een havenplaats aan de noordkust van het Zuidereiland. Vanuit daar vertrekken de veerboten naar het Noordereiland. 

In Picton verbleven wij 2 dagen in een klein motel aan de haven. Op dag twee maakten wij een tochtje met een boot onder het genot van een glaasje heerlijke Chardony uit Malbourough, het wijngebied van het Zuidereiland. Daarbij werden de alom bekende Green Mussels geserveerd, een lokaal mosseltje met een groene rand aan de top. Heerlijk! Ook dat vond het chinese gezelschap die ons vergezelde op deze ‘Mosselcruise’. Men dook er bijna uitgehongerd op af..

De volgende dag op naar het Noordereiland! Wij hadden geluk en konden in deze zeer drukke vakantietijd een retourtje Picton - Wellington boeken. Inmiddels was het weer flink omgeslagen. Was het in Kaikoura lekker zonnig en warm, in Picton regende en stormde het.

Een dag voor de afvaart kregen wij de waarschuwing van de maatschappij dat het flink zou gaan stormen, met name in de smalle zeestraat van Cook en dat als je een zwakke maag had, je de overtocht beter kon annuleren. Hierbij de boodschap dat het helaas niet mogelijk was om de komende periode een omboeking te krijgen aangezien alle overtochten volledig vol geboekt waren. Maar als dappere Nederlanders lieten wij ons niet kennen, een roerige overtocht hadden wij immers al eerder doorstaan.

Eenmaal aangekomen op de veerboot troffen wij naast ons een voltallige vakantie vierende lokale familie aan die druk in de weer was om hun obesitas op peil te houden. Borden met patat, worsten en veel bier werden aangevoerd door de familie oudste. Het begin van de vaart verliep rustig tussen de Nieuw Zeelandse fjorden ofwel Sounds genoemd. Er heerste een opgewekte stemming aan boord. Deze sloeg echter snel om nadat de veerboot de straat van Cook op ging. De rustig kabbelende golfjes werden vervangen door heuse golven die steeds hoger werden. Op het hoogtepunt sloegen de boeggolven van de boot tegen ons raam op het 4e dek aan, vele meters boven de zeespiegel. Het vrolijke gekeuvel rondom ons werd steeds bedompter, terwijl de bemaning naarstig de kotszakken uitdeelde. Daar waren er gelukkig genoeg van. Ook bij het tafeltje naast ons was het gedaan met de pret, de gehele familie was bijna in een keer het overvloedige maal kwijt geraakt en lagen nu kermend op de grond. 

Gelukkig kwam na een uur op de volle Tasmaanse zee het Noordereiland in zicht en bedaarde de golven. Nadat de boot weer in wat rustiger vaarwater was gekomen kon de familie naast ons weer verder met het aanvulen van hetgeen men een uurtje daarvoor kwijt geraakt was.

Uiteindelijk aangekomen in een winderig Wellington waar het bijna onmogelijk was om een fatsoenlijke  maaltijd te verkrijgen. Maar een biertje in de lokale Irish Pub luktte in ieder geval. 

De volgende dag afgereisd naar Taupo, waar bij aankomst bleek dat dit een overvolle toeristenplaats was aan het gelijk genaamde meer. Daar hadden wij een heuse Quality Suite nabij de Huka Falls gehuurd voor 5 nachten, een mooie uitvalsbasis voor evenzo uitstapjes. Bij het linksom opdraaien van de oprit van deze vakantiedroom werden wij een klein beetje argwanend, het onkruid kroop op tegen de wat vervallen ogende vakantiesuites. Bij de receptie hing een met ducktape opgehangen bordje met de mededeling dat de parkmanager even afwezig was en met 15 minuten weer aanwezig zou zijn. Gelukkig had hij een telefoonnummer achtergelaten in geval van nood. Aan de andere kant van de lijn diende zich de parkmanager aan met de naam Howie Wan. En inderdaad na een kleine 15 minuten kwam onze Howie binnenstormen. Hij verwelkomde ons zeer vriendelijk en wees ons de weg naar onze villa, met zoals hij trots sprak, een eigen oprijlaan! Na het zwembad rechtsaf, dat kon niet misgaan. Na aan onze betalingsverplichtingen voldaan te hebben gingen wij vol goede moed de weg naar ons droomverblijf voor de komende 5 nachten. Het parkje ademde een jaren 60 sfeer uit. Wij passeerden het zwembad, een rond badje met een diameter van hooguit 5 meter, gevuld met groen water met een dek van rottende bladeren. 

In het huisje stonden wat overjarige meubels die ooit sjiek hadden kunnen zijn geweest en de verranda keek uit op een stoffig kaal tuintje. Een korte inspectie van het keukengerei liet een tamelijk onvolledig beeld zien. In het keukenkastje stond een steelpannetje en een over de datum geraakte koekenpan. Vrij weinig om hier een redelijke maaltijd mee te maken. Gelukkig konden wij Howie altijd bellen. Nadat wij hem deelgenoot trachtte te maken van ons kookprobleem, ging hij helemaal los. Dit ooit bloeiende vakantiepark was door Covid geheel en al in het ongerede geraakt en helaas was zijn Patroon genoodzaakt om delen van dit vakantie imperium zoals het hotel, het aanpandige kerkje wat fungeerde als trouwlocatie, het congrescentrum en het restaurant annex bar te sluiten. Dus het aanschaffen van een klein pannensetje bij een lokale dollar shop, zoals wij hem als suggestie meegaven stuitte op groot onbegrip. Het geld was op, hij had geen enkel budget, dus helaas…

Na een kwartiertje stond hij helemaal blij voor onze deur. Hij had een wokpan van hemzelf en een grote plastic schaal geregeld. Deze schaal kwam uit de wasserij en hij raadde ons aan om deze voor gebruik wel even grondig te wassen… 

Ondanks deze minimale ongemakken hebben wij ons uitstekend vermaakt. Taupo bleek gelegen te zijn in een actief vulkanisch gebied met veel thermale bronnen en geisers. Met name in de vulkanische vallei Waimangu hebben wij genoten van een zeer bijzonder landschap met allerlei warm en heet water bronnen, opaal kleurige meren en geisers. En Miek heeft zelfs nog in de Kerosene Creeck gelegen, een heetwater riviertje midden in de bossen. Na vijf dagen zijn wij, met een tussenstop van twee dagen in een B&B net boven Wellington, weer afgereisd richting naar het Zuidereiland. 

De overtocht verliep zeer kalm zodat wij volop konden genieten van de geweldige vergezichten in de straat van Cook en de tocht door de fjorden van beide eilanden.

Onze volgende stop was in het dorpje Saint Arnaud, een idylisch gelegen bergdorpje op de grens tussen de Oost en Zuid kant van het Zuidereiland. Daar vonden wij onderdak in een oud en authentiek hotel met een viertal chalets. Het hotel dateerde uit midden 1800 en lag hoog op een berg en herbergte naar men vertelde de kleinste bar uit NZ uit 1926, de tijd waarin de verkoop van alcohol verboden was. De zaak werd bestiert door een middelbaar alternatief ogend NZ echtpaar.

Beide uitermate vriendelijke mensen. Hij deed de Bar, en zij de rest… Het eten was uitbesteed aan een Poolse chefkok die al ruim 8 jaar in het dorpje woonde en tot voor twee jaar geleden een restaurant uitbaatte in het dorp)e. Helaas had deze eetgelenheid ook de Covid periode niet overleefd en had hij zich samen met zijn NZ echtgenote gestort op het cateren van maaltijden bereid uit eigen tuin en andere lokale producten. Een bevlogen man die ons aanraadde om vooral niet te gaan eten in zijn voormalige restaurant. 

 In de authentieke eetkamer van het hotel hebben wij genoten van een  simpele maaltijd bereid door deze Poolse chef, samen met een 6-tal Engelse gasten die elkaar op een typical British way de maat namen. Dit wat betreft de plaats waar men vandaan kwam en het werk wat men deed of gedaan had. Geweldig om mee te maken als Nederlandse buitenstaander. Met een van hen raaktte wij later op de avond in gesprek over het natuurbeheer in NZ. Deze Brit woonde al sinds kinds af aan in NZ en verdedigde met vuur de wijze waarop dit (in mijn ogen soms extreme) natuurbeheer krijgt in dit land. Het had ons al eerder verbaasd dat in de strijd tegen, soms invasieve en niet oorspronkelijke dieren en planten, de overheid op allerlei mogelijke drastische manieren alles wat hier oorspronkelijk niet thuishoort probeert te vernietigen. Het land is bijvoorbeeld vergeven van de Duits / Oosterrijkse dennenbomen die in grote getale de bossen hebben overgenomen. Dit ten koste van de oorspronkelijke bomen en struiken. Met allerlei vormen van gif wordt geprobeerd deze uit de kluiten gewassen kerstbomen te elimineren. Terwijl wij ook aan de andere kant veel plantages zagen waar dezelfde kerstbomen gekweekt worden voor de houtindustrie. Ook worden ratten, allerlei kleine wezelachtige beestjes, konijnen, egels en possums op verschillende mogelijke manieren bestreden. In elk bos tref je vallen aan waarmee men probeert deze beestjes te vangen. Vrijwilligers gaan in de weekeinden op pad om deze vallen te plaatsen en te legen, een schier onbegonnen klus als je ziet hoe uitgestrekt en ontoegankelijk de bossen zijn. De overheid is nu begonnen met het uit helikopters en vliegtuigjes gooien van gif in de bossen in de hoop de opmars van deze beestjes als ook de dennenbomen te stoppen en zo terug te dringen. Dit alles om de oorspronkelijke vogelpopulatie van het land te beschermen.

Aan de andere kant is en wordt veel grond geschikt gemaakt en gebruikt voor veeteelt, zo zijn er ca. 30 miljoen schapen en ca. 5 miljoen koeien in Nieuw Zeeland op een bevolking van net 5 miljoen mensen.

Maar goed genoeg hierover. Vanuit het lieflijke Saint Arnoud vertrokken we na twee dagen naar het dorpje Franz Jozef aan de Westkust. Het op een na laatste deel van onze reis door Nieuw Zeeland.  

Wordt vervolgd!

Kussen van ons?

Van Queenstown naar Lake Tekapo en via Greymouth naar Fox Glazier.

Inmiddels zijn we al weer een kleine twee weken verder. Kerst gevierd in Queenstown met een mooie boottocht met allerlei vishapjes en bubbeltjeswijn op het meer Wakatipu. Mooie tocht met Hidde als kapitein die ons alle ins- en outs van Q-town liet zien vanaf het water. Daarna twee dagen genoten van allerlei smakelijke diners, brunches en weer diners..

Op 2e kerstdag met z’n drie-en vertrokken naar Lake Tekapo in het midden van het Zuidereiland. Aldaar verbleven in een erg mooi vakantiehuis met helaas geen uitzicht op het meer maar wel op de tuin van een buurman die ogenschijnlijk erg hield van het uit elkaar halen van auto’s.

Hidde had een mooie Hike gevonden die ons langs het meer bracht en ook de bergen in. We kozen voor de easy way up, een rondje tegen de klok in. De eerste paar kilometers verliepen kalm, middels een soort vals plat kwamen wij steeds hoger. Op enig moment werd het plat steeds valser zodat wij genoodzaakt werden om met regelmaat een korte op adem pauze te houden. Maar gelukkig was Hidde daar die ons telkens weer motiveerde om de volgende bergrug naar boven toe op te nemen. Met een -nog even deze kleine klim en dan wordt het weer vlak-, wist hij ons tot grote hoogte te drijven… Na zeker een tiental van deze motiverende momenten stonden wij, naar wij meenden, boven op De Berg. Maar helaas, ook na deze top doemde er weer een afdaling op met daarop volgend een nog hogere klim. Uiteindelijk bereikten wij een top(je) van de berg. Een slimme uitbater had daar een restaurant geplaatst, helaas was hij met vakantie, dus een versnapering ging niet lukken. Tegelijkertijd zagen wij dat een mooi geasfalteerde tweebaansweg deze uitspanning frequenteerde.. Ja we hadden het ook met de Toyota Wish kunnen doen.

Met deze gedachte vervolgde wij onze klim, die ons uiteindelijk naar de daadwerkelijke top van ca 1100 meter bracht. Een gevoel van overwinning bekroop ons, totdat wij bovenop het gesteente een grote familie met kinderen variërend in de leeftijd van 0 tot 10 aanschouwde. Ach ja het beklimmen van bergen is voor alle leeftijden. De afdaling ging een stuk sneller, van vals tot intens gemeen plat naar beneden. Maar deze tocht was volbracht en we hebben genoten van de mooie vergezichten.

Nadat wij Lake Tekapo na twee dagen achter ons hadden gelaten hadden was het op weg naar het dorpje Greymouth, gelegen aan de Oostkust. Daar troffen wij een groot huis met een fantastisch zeezicht aan, huize Rataview. Een Rata is een inlandse boom die elkaar, als ze de kans krijgen, kannibaliseren. Ze groeien zowel vanaf de grond als op elkaar. De Rata kan wel 15 meter of hoger worden met een stam breedte van meer dan een meter. Hij wortelt niet diep maar breed zodat op enig moment de dappere Rata door een storm of door het gewicht van andere Rata’s die op hem groeien omvalt. Jullie vragen je af waar deze kennis vandaan komt, hierover later meer…

De eerste dag in Greymouth had Hidde een mooie Hike van een kilometer of 5 uitgekozen langs het strand nabij ons strandhuis. Een mooie wandeling die wij starten bij het laagste punt van eb. Mooi breed strand, indrukwekkende rotspartijen en veel strandvogels die druk in de weer waren met het verdedigen van het eigen nest. Na een uurtje of wat kwam voor mijn gevoel de vloed op sommige stukken toch wel wat snel op. Hier op het strand ontbrak de bekende Hollandse duinen rij die in geval van nood te beklimmen is. Hiervoor in de plaats lag een steeds hoger wordende muur van rotsen die niet uitnodigde om beklommen te worden. Na een goed uur vond ik het mooi geweest en keerde terug naar de vertrouwde Toyota Wish, in (spannende) afwachting van Miek en Hidde, die gelukkig na een half uurtje ook weer rechtsomkeert gemaakt hadden.

s’Avonds genoten van een heerlijke maaltijd op het terras terwijl de zon oranjerood in het westen onderging. De volgende dag weer een mooie trip gemaakt naar de Pancake rocks in het NP Paparoa, een plek met rots formaties die als pannenkoeken op elkaar gestapeld lijken te zijn.

De volgende dag met Hidde een tocht gemaakt in hetzelfde park, maar dan aan de andere kant van de snelweg. Een mooi en oud regenwoud met schitterende wandelpaden en uitzichten over de rivier Paparoa. Hoogtepunt (voor mij) was het betreden van de oude hangbrug over de rivier, smal, wiebelig, lage leuningen en hoog boven het snel stromende water, een bekende angstdroom…

Hierna doorgereisd naar Fox Glazier, alwaar wij oudejaarsnacht doorbrachten. Met een heerlijke bubbelwijn uit het Noordelijke Marlbourough district hebben wij het nieuwe jaar ingeluid, onder het genot van een spelletje monopoly, niet met een bord maar met een kaartspel, verslavend leuk!

De volgende dag stond een excursie door de gletsjer vallei op het programma. Om twee uur in de middag stonden Hidde en ik klaar om opgehaald te worden. Helaas was Miek geveld door de beten van venijnige sandflies die van haar enkels een maanlandschap gemaakt hadden. Hierdoor kon zij geen goede wandelschoenen aan. Even voor twee stopte een klein personenbusje voor de receptie van ons motel. Een vrolijke, enigzins gezette dame stapte uit. Zij zou onze gids op deze tocht zijn. Goed en wel in de auto gezeten stortte zij haar levensverhaal over ons uit. Te beginnen met haar oudejaarsavond die zij in gezelschap van haar trouwe viervoeter gevierd had. Geen glaasje champagne om 12 uur maar een glas jus om 8 minuten over 12. En zo ging het door, ze had s’ochtend vroeg met een paar mensen uit het dorp een wandeling rond een meer gemaakt om de vallen te legen en te controleren die er liggen om allerlei beesten te vangen die niet thuis zouden horen in de Nieuw Zeelandse natuur. Zij en haar kompanen hadden zeker vier ratten, een wezel of twee en nog wat ander ongedierte gevangen. En nu op weg naar de gletsjer vallei met een busje vol toeristen. Onze reisgenoten bleken een wat ouder ogend echtpaar uit het mid westen van Amerika te zijn. Beiden vertoonde een opmerkelijke gelijkenis met Stan Laurel en Olivier Hardy. Hij, Ollie, droeg een broek met bretels over een omvangrijke buikpartij en had een te klein zonwerend hoedje op, en zij, de vrouwelijke versie van Stan, had naast haar bijzondere roze witte outfit, de onmiskenbare, onschuldige en herkenbare blik van Stanley. Geholpen door zijn echtgenote werd Ollie de bus in geduwd. Was onze gids al wat aan de drukke en onzekere kant, deze aanvulling van het gezelschap maakte dat ze aan een stuk door allerlei praatjes giechelend aan elkaar vast plakte, waardoor ze met de minuut meer onzeker leek te worden. Na een kort ritje werden wij losgelaten op een Hike richting de vallei van de Fox gletsjer. Toen al viel op dat zij om de anderhalve meter stilstond om wat te vertellen over de verschillende Rata Trees en alles wat daar in een halve meter omheen groeide. Intussen begon Ollie steeds meer te zweten, ondanks dat de wandeling plaatsvond op een voormalige, makkelijke toegankelijke deels ingestorte autoweg, die naar later bleek naar een in onmin geraakte parkeerplaats leidde. Een deel van de weg was een jaar of wat geleden weggevaagd door een lawine van stenen van een aanpalende berg en deed nu dienst als wandelroute. Ollie liet zich niet kennen en zette door, met aanmoedigingen van zijn Stanley. Uiteindelijk bereikten wij de uitzichtplaats waar de gletsjer vanuit de verte een mooi fotomoment bood. Voor de terugreis had onze gids een verassing, wij zouden niet via de verlaten autoweg terug gaan, maar via een veel mooier natuurpad. Dit pad bleek inderdaad veel mooier en authentieker dan de in onmin geraakte autoweg. Echter lagen er een groot aantal uitdagingen voor Ollie op het pad in het verschiet. Glibberend en zwetend struikelde hij naar beneden, liefdevol ondersteund door zijn eigen Stanley. Onze gids was inmiddels in een andere wereld terecht gekomen en had steeds meer oog voor al het natuurschoon in haar omgeving en vergat steeds meer haar oorspronkelijke opdracht, het begeleiden van een viertal toeristen tijdens de wandeling.

Na ruim 4 uur wandelen bereikten wij de parkeerplaats. Daar stapte een vers echtpaar uit Canada in onze bus. De gids wist te vertellen dat ook zij een passie hadden voor orchideeën, net zoals zijzelf. Dit naast haar meer dan grote interesse voor mossen. In een busje vol verwachtigen vertrokken wij naar het tweede deel van de excursie, een bezoek aan Lake Matheson. Door de ligging zouden de omliggende oevers en bergen op een unieke manier weerspiegeld worden in het meer. Zowel Ollie en ik waren er van overtuigd dat we met de bus langs het meer zouden rijden en op enkele tevoren bepaalde plaatsen zouden stoppen voor het fotomoment. Aangekomen bij het meer parkeerde onze gids de bus en deelde mee dat we aan een wandeling om het meer van een uur of twee zouden gaan beginnen. Pas dan kon je de grootsheid van dit schouwspel aanschouwen. Inmiddels was het zes uur geworden.

Vanaf dat moment ging onze gids helemaal los. Op weg naar het meer en tijdens de rondwandeling stopte zij elke twee minuten om ons deelgenoot te maken van alles wat de natuur ons te bieden had op deze bijzondere plaats. Zij verloor zich helemaal bij elke mosje en orchidee en liep geheel en al in haar eigen wereld langs al deze natuurpracht waardoor ze geheel en al leek te vergeten dat zij een groepje toeristen op sleeptouw had. Bijna elke boom werd door haar liefkozend gestreeld en bij elke omgevallen boom ging zij op zoek naar een orchidee. Na driekwartier doorsjokken zag ik Ollie helemaal op zijn tandvlees lopen, fysiek en mentaal ondersteund door zijn eigen Stanley.

Tijdens een korte stop met lauwe koffie uit de rugzak van onze gids fluisterde hij mij toe dat hij geen f*king stap naar boven toe zou gaan zetten. Helaas stond er teveel wind zodat er geen weerspiegeling te zien bleek te zijn. Na bijna 3 uur bereikte het gezelschap de parkeerplaats.. Een half uur later werden wij weer afgezet bij ons motel. Het was inmiddels negen uur geworden. Terwijl het busje wegreed hoorden wij onze gids nog over de prachtige natuur van Nieuw Zeeland door oreren terwijl de overgebleven medereizigers uitgeput op de banken lagen.

De volgende dag vertrokken wij weer naar Queenstown om Hidde weer thuis te brengen. Zijn vakantie zat erop. We hebben enorm genoten van deze twee weken met ons drie-en!

Na een overnachting vertrekken wij richting de Noordoost kust richting Picton. Daar zullen wij de veerboot naar Wellington nemen, het Noordereiland, waar wij eengoede week door het zuidelijke deel gaan toeren. Wij houden jullie op de hoogte!

Dikke kussen van ons!!

Queenstown, Cardrona, Te Anau en Gore

Ons verblijf in Cardrona, een klein gehuchtje tussen Queenstown en Lake Wanaka, hebben we een weekje verlengd. De plek is erg mooi en centraal gelegen tussen verschillende mogelijkheden voor mooie uitstapjes, zodat wij ons verblijf in de kleine tot vakantie studio verbouwde garage-achtige ruimte maar voor lief genomen hebben.

Ons eerste tochtje aldaar was een boottocht over Lake Wanaka, het vierde grootste meer van NZ. Doel was het kleine eilandje Mou Waho waar op het hoogste punt, in een oude krater, een meer ligt. Een meer op een eiland in een meer op een eiland in de zee! Aldaar een erg mooie wandeling of eigenlijk hike gemaakt door de bossen helemaal naar de top. Geweldig mooi en heel veel bijzondere vogeltjes.

De volgende dag hadden wij een uitstapje geboekt naar de Siberian Valley, midden in het Mount Aspiring National Park. Een afgelegen vallei die alleen per vliegtuig te bereiken is… In Makarora stond ons vliegtuig klaar voor vertrek. Een kanariegele Cesna A185F, liefkozend the buttercup genoemd. Dit dappere 4 zits vliegtuigje kan alles vervoeren als het er maar in past, verzekerde de piloot ons. Opstijgend vanaf een strak gemaaid stukje grasland vlogen wij de lucht in, op weg naar het avontuur in de afgelegen vallei. De valwinden tussen de bergen maakte het vliegtripje tot een soort achtbaan attractie, zodat Anne Mieke haar telefoon alleen de vloer van het vliegtuigje filmde. Na een spectaculaire vlucht boven valleien en rivieren landen wij, alweer op een stukje gemaaid grasland in de Siberian vallei. Het begin van de wandeltocht van 7 kilometer was aan de andere kant van de Siberian river, een snel stromende rivier vanuit de gletsjer, die zonder brug of ander modern hulpmiddel over gestoken moest worden.

De hike van 7 kilometer was fascinerend, mooi en op gezette tijden spannend, glibberig en inspannend. Vanuit de oever van de rivier bedwongen wij een berg en als je eenmaal boven bent moet je ook weer naar beneden… Uiteindelijk bereikten wij na 3 uur de verzamelplaats waar wij opgehaald zouden worden door een Jetboat. Een buitenboordloze motorboot met een vernuftig water inlaat en uitlaat systeem maakte dat je met 60 kilometer per uur over de rivier geschoten wordt, ook een soort kermis attractie. Een 360 graden draai in volle vaart maakt de sensatie dan helemaal af.

De dag daarop hebben we het wat rustiger aan gedaan..

In de nabijheid van onze vakantiestudio lag het dorpje Arrowtown, een plaatsje waar in de 19e eeuw goudzoekers hun geluk kamen beproeven. Zowel in dit dorpje met een alleraardigst museum over de historie van deze omgeving in de goudzoekers periode, als in de nabije omgeving hebben wij een paar mooie hikes gemaakt. Steeds weer omgeven door veel groen en volop bloeiende planten want het is hier immers voorjaar.

Ook in het stadje Glenorchy gelegen aan het Lake Wakatipu hebben wij een mooie hike gemaakt. Het stadje, klaarblijkelijk gebruikt bij de verfilming van de Lord of the Rings, is een mooi gehuchtje in een bos- en moerasrijke omgeving. Dankzij de steun van onze EU heeft de lokale gemeente hier een prachtig houten wandelpad van ruim een kilometer of wat gemaakt wat een kleine halve meter boven het moeras loopt. Halverwege dit pad troffen wij een Chinees echtpaar, zeg de heer en mevrouw Hoe en Nie Lang uit Shanghai. Onze wandeling werd versperd door meneer Hoe die languit op het plankier lag en met twee armen in het water leek te vissen naar iets. Dit terwijl mevrouw Nie een emmer vol aanmoedigingen dan wel verwensingen in vloeiend chinees over haar echtgenoot uitstortte. Zijn inspanningen leken weinig resultaat te hebben zodat hij, waarschijnlijk gemotiveerd door zijn echtgenote, er voor koos om het drassige moeras te betreden. Met een flukse sprong vanaf het plankier stond meneer Hoe opeens tot ver over zijn middel in het moeras. Maar deze dappere actie leverde resultaat op, vol trots liet hij de telefoon zien die hij uit de drab tevoorschijn wist te toveren. Om zijn gezicht te redden probeerde hij zich met een gymnastische sprong op te trekken aan het plankier, maar helaas gleed hij uit zodat hij bijna kopje onder ging… een uurtje later kwamen wij dit echtpaar tegen op de parkeerplaats, meneer Hoe liep soppend naar zijn auto terwijl mevrouw Nie nog voldoende emmers vol met verwensingen voor haar doorweekte echtgenoot had.

Inmiddels werd het weekeind en stond Hidde klaar om met ons twee weken een rondreis te gaan maken! Vanuit Queenstown in de gemoedelijk snorrende Toyota Wish op naar het westen van het land. In Te Anau, een klein dorpje gelegen aan het gelijk genaamde Lake Te Anau, hadden wij een ruim vrijstaand vakantiehuis gehuurd. Te Anau ligt tegen het Fjord national park, een immens groot gebied met bergen, rivieren en fjorden, waarbij het grootste deel ontoegankelijk is. Puur natuur!

Hoewel… de vroegere immigranten uit voornamelijk Europa hebben bij hun komst in Nieuw Zeeland veel ongewenste zaken meegenomen zoals planten - de brem, de lupine en de spar - als ook dieren - ratten, muizen, egels, fretten, zwijnen, geiten, rendieren, etc - die de natuurlijke habitat van het eiland ernstig verstoord hebben. Tot op de dag van vandaag wordt er een heftige strijd gevoerd met deze invasieve soorten die de oorspronkelijke vegetatie en dierenwereld bedreigen met verdringing en uitsterven.

In Te Anau hebben wij met z’n drieën een mooie hike gedaan van een kilometer of 6, het begin van de Kepler hike, een wandeltocht van ruim 60 kilometer door het Fjordland NP. Wij hebben er in ieder geval een tiende van gelopen…

De volgende dag een uitstapje naar het Fjordland NP, met een gids enkele wandelingen in Fjordland gemaakt en een vaartochtje door het fjord bij Milford Sound en een klein stukje varen in de Tasmanzee. Schitterend allemaal!

Tijdens de rit naar Milford Sound kennis gemaakt met de Kea, een zeldzame papegaaien soort die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt. Dit pientere vogeltje is onlangs uitgeroepen tot de slimste vogelsoort van de wereld. Men zegt dat ze de intelligentie van een drie / vierjarig kind hebben. De exemplaren die wij onderweg tegenkwamen hadden zich bekwaamd in het vakkundig slopen van alle rubbers van auto’s. Elke auto die geparkeerd werd kreeg een hartelijk welkom van de groep en binnen no time zaten zij tevreden te scheuren en knabbelen aan alles wat los getrokken kon worden. De gids vertelde ook dat zij met behulp van stokjes het aas uit de vallen voor ratten en ander ongedierte weten te halen.

De dag daarop vertrokken wij naar Gore, een onooglijke lelijke stad zestig kilometer boven de zuidelijke industriestad Invercargill. De rit vanuit Te Anau daar naartoe was prachtig, we reden op kleine wegen dwars door natuurgebieden, de een nog mooier dan de ander. Tijdens het eerste deel van de rit veel kleine wandelingen gemaakt en genoten van het natuurschoon. Bij de kust veranderde het landschap dramatisch, het werd vlakker en na elke bocht doemde een agrarisch bedrijf op. Veel (Nederlandse) koeien en heel veel schapen. We waren nu in Red Neck country verzeild geraakt, aldus Hidde. En inderdaad de mensen die wij onderweg zagen bevestigde dit beeld. Wij hadden bewust voor dit stadje gekozen omdat het redelijk centraal lag zodat je makkelijk allerlei mooie trips in de omgeving kon maken.

Ons eerste tripje was naar Bluff, een klein dorpje gelegen op een klein schiereiland. Ook hier natuurlijk weer een paar mooie hikes gemaakt en een selfie met z’n drietjes bij de onvermijdelijke gele richting aanwijzer die de richting naar een aantal wereldsteden aangeeft. En afsluitend in Bluff in de plaatselijke oestertent genoten van een heerlijk vismaaltje. Ook een tweetal crayfish gekocht, een soort kreeft maar dan zonder scharen. Hidde heeft deze twee jongens s’avonds voor ons klaargemaakt in de oven, in een woord heerlijk!

De volgende dag een lange tocht gemaakt langs de Scenic Coastel route. Een prachtige weg langs de Zuidwest kust met mooie kleine idyllische dorpjes en schitterende vergezichten langs de kust. Bij een aantal tussenstops de heuvels bedwongen en genoten van enkele mooie watervallen. De weg terug naar Gore was een spannende onderneming. We hadden een mooie tussendoor weg gevonden die ons dwars door een mooi gebied zou leiden en niet via de snelweg terug naar Gore. Na een kilometer of 30 hield het asfalt op en reden wij op een gravel weg, met veel verraderlijke steentjes en aarde wat heel veel stof tot gevolg had. Ook ontbeerde onze Toyota Wish vierwiel aandrijving zodat we met vlagen slippend aan het stunt rijden waren… gelukkig werd de weg na een kilometer of tien weer verhard met asfalt. Op dat moment barste een immense onweersbui los, waarbij binnen een kwartiertje ruim twintig centimeter regen op ons neerviel. Erg spannend om links rijdend met een zicht van maximaal een halve meter de weg naar huis te vervolgen. Maar we hebben het gehaald!

De komende dagen zijn we weer even in Queenstown om kerst te vieren. Als het weer het toelaat varen we kerstavond op het meer met allemaal heerlijke verse vishapjes. Eerste kerstdag wordt er heerlijk gekookt. En op tweede kerstdag vertrekken wij met z’n drietjes neer Lake Tekapo, een groot meer in het midden van het Zuidereiland. Daarna naar Greymouth een oud stadje in het Noordwesten. Vervolgens naar Fox Gacier, vlakbij de Franz Jozef gletsjer en het Mount Cook NP.

Verhalen volgen!

Voor nu voor jullie allemaal fijne feestdagen!

Anne Mieke, Hidde en Hans

Nieuw Zeeland

Hidde!

Dinsdagmiddag eindelijk aangekomen in Nieuw Zeeland en van Christchurch met een binnenlandse vlucht naar Queenstown. In de aankomsthal stond Hidde stralend op ons te wachten. Eindelijk konden wij hem weer na 4 jaar in onze armen sluiten!! Nadat de traanbuisjes weer wat geleegd waren door naar het kantoor en laboratorium van Phytrack. Daar zijn Hidde en zijn compagnon Owen bezig met het ontwikkelen en bouwen van een internet platform, waarmee de fysieke stand van zaken van een stuk land of een deel van een meer via satellietbeelden, sensoren en big data inzichtelijk gemaakt kan worden. Zowel de overheid als bedrijven en particulieren kunnen hier gebruik van maken. Op basis van de verzamelde gegevens kunnen analyses gemaakt worden om zaken op een bepaald stuk land of meer te verbeteren.

Daarna door met de door Hidde aangeschafte blauwe Toyota Wish, je zou wensen dat je deze in Nederland kon kopen, naar ons eerste verblijf in NZ. Een kleine studio in het centrum van Queenstown met uitzicht op Lake Hayes.

Natuurlijk uitgebreid bijgepraat met Hidde die hier in NZ helemaal zijn draai en weg gevonden heeft! Fantastisch om te zien!!

Woensdag een toer rondom Queenstown gemaakt en in de middag bij Hidde gaan lunchen. Hij woont in een fantastisch mooi huis boven op een berg met een geweldig uitzicht op Lake Wakatipu. Behalve met compagnon Owen en een neef van Owen, Maddy, deelt Hidde dit huis met Yodi, een heel klein maar dapper en slim hondje. Het beestje lijkt als twee druppels water op master Yoda, de Jedi uit Starwars.

Op donderdag afgereisd naar Cardrona, een klein gehucht tussen Queenstown en Lake Wanaka. Daar hebben we een kleine studio gehuurd voor een week. De afgelopen dagen hebben we de omgeving verder verkend. Prachtige vergezichten en indrukwekkende bergen! Vreemd om hier in her late voorjaar, vroege zomer aangekomen te zijn. Alles staat in bloei, prachtige kleuren langs de weg en veel pasgeboren lammetjes. De mensen zijn hier super vriendelijk en layed-back en de sfeer is te vergelijken met die op onze Waddeneilanden. Zaterdag avond met Hidde, Owen en Maddy uit eten geweest in en Maleis restaurant, de keuken heeft veel overeenkomsten met de Indonesische keuken, heerlijk dus!
De komende dagen hebben we een paar excursies geboekt, een boottocht op Lake Wanaka en een hike op een eilandje in dit meer. Ook gaan we meteen vliegtuig een rondvlucht doen over de bergen en naar een gletsjer. Vanuit daar een hike naar de rivier en met de boot weer terug. Helaas waren alle bubgee jumps volgeboekt de komende maanden, dus daar komen we niet aan toe…..

Volgende week zaterdag gaan we met Hidde twee weken door het Zuidereiland reizen, lijkt ons helemaal fantastisch! Met kerstavond doen we met Hidde een boottocht met eten en drinken op de boot van Owen, samen met Maddy en vriendin en de ex,-vrouw van Owen. Op eerste kerstdag zijn we bij Hidde en Owen en maken we met elkaar het kerstmenu, ieder maakt een gang, we kijken er naar uit. Miek en Hidde koken samen en ik zal het toezicht houden, ja iemand moet het doen , toch?? Daarna gaan wij met z’n drie-en verder reizen door het Zuidereiland.

We houden jullie op de hoogte!

Dikke kussen van ons voor jullie allemaal!!

Singapore!

Singapore!

Zaterdag ochtend na een lange zit dan eindelijk om 6 uur s’ochtends gearriveerd in Singapore! Onze bestelde taxi stond klaar zodat wij al rond een uur of 7 bij het hotel aankwamen. De ons toegewezen kamer herkenden wij niet van de Booking.com site. Deze kamer was waarschijnlijk bedoeld voor de oudere chinees? en het was knap puzzelwerk om op nauwelijks 8m2 hier een tweepersoonsbed,een badkamer met wastafel, douche en WC in te creëren! Na een paar uurtjes slapen Singapore ingegaan, wat een bijzondere stad! Heerlijk geluncht in een van de vele food markets. Daarna nog wat rondgelopen in de Botanische tuinen, super mooi!

Zondag een tripje naar het Marine Bay gebied met die bijzondere hoogbouw. Rondgelopen door de Marine Bay Gardens en in de bloemenkas en de regenwoud kas en met verbazing gekeken naar al die kerstversiering tussen de tropische bomen en planten. In het midden van de regenwoud kas was een heus kerstdorpje gebouwd alwaar alle aanwezige Aziaten zich volgaarne lieten fotograferen in de meest geposeerde standjes die je kan bedenken!

Die food markets in Chinatown zijn bijzonder, in een grote hal zijn allemaal kleine street food zaakjes waar je de meest waanzinnig lekkere hapjes kan eten!Dat hebben we dan ook meerdere malen gedaan in die drie dagen!
ook nog even in Little India geweest. Als je uit de metro stapt, stap je een heel andere wereld binnen. Een kakafonie van verschillende mensen, kleurige stalletjes met allerlei bloemen die je per ons kan kopen en een heerlijke geur van Indiase kruiden. We hebben ons maar niet gewaagd aan een curry, deze varieerde van spicy hot naar hot naar super hot… Iets te sterk voor ons maag en darmstelsel.

Vervolgens op 5 december vertrokken naar Nieuw Zeeland, een vlucht van ruim 8 uur. Gelukkig vertrokken wij s’avonds zodat we nog wel wat konden weg dutten tijdens de vlucht.

Welkom op onze Reislog!

Hallo lieve allemaal en welkom op onze reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van onzeavonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan, hopelijk met enige regelmaat, onze verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar wij ons bevinden en waar wij zijn geweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Anne Mieke & Hans