Na een overnachting in Timaru, een klein bedrijvig plaatsje aan de Oostkust, ging het richting Kaikoura, een toeristenplaats waar het goed walvissen kijken scheen te zijn. Helaas bleken deze kolossen in deze tijd van het jaar vakantie te houden in de Zuidelijke Oceaan nabij Antartica. Dus een boottripje Whalewatching in de nabijheid van ons vakantieverblijf zat er niet in. Dan maar een mooie wandeling van enkele kilometers langs de kust gemaakt en gestopt bij een pitoresk hotel waar men heerlijke vismaaltijden serveerde. 

Onze overnachtingslocatie bleek een deel van een verbouwde schuur te zijn, net buiten het dorpje. De eigenares was een vriendelijke vrouw met een uitgesproken smaak. Was een deel van het boerenerf omgevormd tot een soort chinese tuin met spannende beelden, het interieur van ons verblijf was overladen met allerlei prullaria uit alle delen van de wereld. Wat te denken van theepot van glas in in lood en een ditto schildpad, beide uitgerust met een lampje. Jaloers makend! Het echtpaar bestierde naast deze bijzondere locatie ook een klein vervoersbedrijf met taxibusjes. In de keuken van ons appartement hadden zij allerlei vervoersgerelateerde diploma’s ingelijst opgehangen die zij allebei behaald hadden, een indrukwekkende wand vol. 

Na twee dagen vertrokken wij naar Picton, een havenplaats aan de noordkust van het Zuidereiland. Vanuit daar vertrekken de veerboten naar het Noordereiland. 

In Picton verbleven wij 2 dagen in een klein motel aan de haven. Op dag twee maakten wij een tochtje met een boot onder het genot van een glaasje heerlijke Chardony uit Malbourough, het wijngebied van het Zuidereiland. Daarbij werden de alom bekende Green Mussels geserveerd, een lokaal mosseltje met een groene rand aan de top. Heerlijk! Ook dat vond het chinese gezelschap die ons vergezelde op deze ‘Mosselcruise’. Men dook er bijna uitgehongerd op af..

De volgende dag op naar het Noordereiland! Wij hadden geluk en konden in deze zeer drukke vakantietijd een retourtje Picton - Wellington boeken. Inmiddels was het weer flink omgeslagen. Was het in Kaikoura lekker zonnig en warm, in Picton regende en stormde het.

Een dag voor de afvaart kregen wij de waarschuwing van de maatschappij dat het flink zou gaan stormen, met name in de smalle zeestraat van Cook en dat als je een zwakke maag had, je de overtocht beter kon annuleren. Hierbij de boodschap dat het helaas niet mogelijk was om de komende periode een omboeking te krijgen aangezien alle overtochten volledig vol geboekt waren. Maar als dappere Nederlanders lieten wij ons niet kennen, een roerige overtocht hadden wij immers al eerder doorstaan.

Eenmaal aangekomen op de veerboot troffen wij naast ons een voltallige vakantie vierende lokale familie aan die druk in de weer was om hun obesitas op peil te houden. Borden met patat, worsten en veel bier werden aangevoerd door de familie oudste. Het begin van de vaart verliep rustig tussen de Nieuw Zeelandse fjorden ofwel Sounds genoemd. Er heerste een opgewekte stemming aan boord. Deze sloeg echter snel om nadat de veerboot de straat van Cook op ging. De rustig kabbelende golfjes werden vervangen door heuse golven die steeds hoger werden. Op het hoogtepunt sloegen de boeggolven van de boot tegen ons raam op het 4e dek aan, vele meters boven de zeespiegel. Het vrolijke gekeuvel rondom ons werd steeds bedompter, terwijl de bemaning naarstig de kotszakken uitdeelde. Daar waren er gelukkig genoeg van. Ook bij het tafeltje naast ons was het gedaan met de pret, de gehele familie was bijna in een keer het overvloedige maal kwijt geraakt en lagen nu kermend op de grond. 

Gelukkig kwam na een uur op de volle Tasmaanse zee het Noordereiland in zicht en bedaarde de golven. Nadat de boot weer in wat rustiger vaarwater was gekomen kon de familie naast ons weer verder met het aanvulen van hetgeen men een uurtje daarvoor kwijt geraakt was.

Uiteindelijk aangekomen in een winderig Wellington waar het bijna onmogelijk was om een fatsoenlijke  maaltijd te verkrijgen. Maar een biertje in de lokale Irish Pub luktte in ieder geval. 

De volgende dag afgereisd naar Taupo, waar bij aankomst bleek dat dit een overvolle toeristenplaats was aan het gelijk genaamde meer. Daar hadden wij een heuse Quality Suite nabij de Huka Falls gehuurd voor 5 nachten, een mooie uitvalsbasis voor evenzo uitstapjes. Bij het linksom opdraaien van de oprit van deze vakantiedroom werden wij een klein beetje argwanend, het onkruid kroop op tegen de wat vervallen ogende vakantiesuites. Bij de receptie hing een met ducktape opgehangen bordje met de mededeling dat de parkmanager even afwezig was en met 15 minuten weer aanwezig zou zijn. Gelukkig had hij een telefoonnummer achtergelaten in geval van nood. Aan de andere kant van de lijn diende zich de parkmanager aan met de naam Howie Wan. En inderdaad na een kleine 15 minuten kwam onze Howie binnenstormen. Hij verwelkomde ons zeer vriendelijk en wees ons de weg naar onze villa, met zoals hij trots sprak, een eigen oprijlaan! Na het zwembad rechtsaf, dat kon niet misgaan. Na aan onze betalingsverplichtingen voldaan te hebben gingen wij vol goede moed de weg naar ons droomverblijf voor de komende 5 nachten. Het parkje ademde een jaren 60 sfeer uit. Wij passeerden het zwembad, een rond badje met een diameter van hooguit 5 meter, gevuld met groen water met een dek van rottende bladeren. 

In het huisje stonden wat overjarige meubels die ooit sjiek hadden kunnen zijn geweest en de verranda keek uit op een stoffig kaal tuintje. Een korte inspectie van het keukengerei liet een tamelijk onvolledig beeld zien. In het keukenkastje stond een steelpannetje en een over de datum geraakte koekenpan. Vrij weinig om hier een redelijke maaltijd mee te maken. Gelukkig konden wij Howie altijd bellen. Nadat wij hem deelgenoot trachtte te maken van ons kookprobleem, ging hij helemaal los. Dit ooit bloeiende vakantiepark was door Covid geheel en al in het ongerede geraakt en helaas was zijn Patroon genoodzaakt om delen van dit vakantie imperium zoals het hotel, het aanpandige kerkje wat fungeerde als trouwlocatie, het congrescentrum en het restaurant annex bar te sluiten. Dus het aanschaffen van een klein pannensetje bij een lokale dollar shop, zoals wij hem als suggestie meegaven stuitte op groot onbegrip. Het geld was op, hij had geen enkel budget, dus helaas…

Na een kwartiertje stond hij helemaal blij voor onze deur. Hij had een wokpan van hemzelf en een grote plastic schaal geregeld. Deze schaal kwam uit de wasserij en hij raadde ons aan om deze voor gebruik wel even grondig te wassen… 

Ondanks deze minimale ongemakken hebben wij ons uitstekend vermaakt. Taupo bleek gelegen te zijn in een actief vulkanisch gebied met veel thermale bronnen en geisers. Met name in de vulkanische vallei Waimangu hebben wij genoten van een zeer bijzonder landschap met allerlei warm en heet water bronnen, opaal kleurige meren en geisers. En Miek heeft zelfs nog in de Kerosene Creeck gelegen, een heetwater riviertje midden in de bossen. Na vijf dagen zijn wij, met een tussenstop van twee dagen in een B&B net boven Wellington, weer afgereisd richting naar het Zuidereiland. 

De overtocht verliep zeer kalm zodat wij volop konden genieten van de geweldige vergezichten in de straat van Cook en de tocht door de fjorden van beide eilanden.

Onze volgende stop was in het dorpje Saint Arnaud, een idylisch gelegen bergdorpje op de grens tussen de Oost en Zuid kant van het Zuidereiland. Daar vonden wij onderdak in een oud en authentiek hotel met een viertal chalets. Het hotel dateerde uit midden 1800 en lag hoog op een berg en herbergte naar men vertelde de kleinste bar uit NZ uit 1926, de tijd waarin de verkoop van alcohol verboden was. De zaak werd bestiert door een middelbaar alternatief ogend NZ echtpaar.

Beide uitermate vriendelijke mensen. Hij deed de Bar, en zij de rest… Het eten was uitbesteed aan een Poolse chefkok die al ruim 8 jaar in het dorpje woonde en tot voor twee jaar geleden een restaurant uitbaatte in het dorp)e. Helaas had deze eetgelenheid ook de Covid periode niet overleefd en had hij zich samen met zijn NZ echtgenote gestort op het cateren van maaltijden bereid uit eigen tuin en andere lokale producten. Een bevlogen man die ons aanraadde om vooral niet te gaan eten in zijn voormalige restaurant. 

 In de authentieke eetkamer van het hotel hebben wij genoten van een  simpele maaltijd bereid door deze Poolse chef, samen met een 6-tal Engelse gasten die elkaar op een typical British way de maat namen. Dit wat betreft de plaats waar men vandaan kwam en het werk wat men deed of gedaan had. Geweldig om mee te maken als Nederlandse buitenstaander. Met een van hen raaktte wij later op de avond in gesprek over het natuurbeheer in NZ. Deze Brit woonde al sinds kinds af aan in NZ en verdedigde met vuur de wijze waarop dit (in mijn ogen soms extreme) natuurbeheer krijgt in dit land. Het had ons al eerder verbaasd dat in de strijd tegen, soms invasieve en niet oorspronkelijke dieren en planten, de overheid op allerlei mogelijke drastische manieren alles wat hier oorspronkelijk niet thuishoort probeert te vernietigen. Het land is bijvoorbeeld vergeven van de Duits / Oosterrijkse dennenbomen die in grote getale de bossen hebben overgenomen. Dit ten koste van de oorspronkelijke bomen en struiken. Met allerlei vormen van gif wordt geprobeerd deze uit de kluiten gewassen kerstbomen te elimineren. Terwijl wij ook aan de andere kant veel plantages zagen waar dezelfde kerstbomen gekweekt worden voor de houtindustrie. Ook worden ratten, allerlei kleine wezelachtige beestjes, konijnen, egels en possums op verschillende mogelijke manieren bestreden. In elk bos tref je vallen aan waarmee men probeert deze beestjes te vangen. Vrijwilligers gaan in de weekeinden op pad om deze vallen te plaatsen en te legen, een schier onbegonnen klus als je ziet hoe uitgestrekt en ontoegankelijk de bossen zijn. De overheid is nu begonnen met het uit helikopters en vliegtuigjes gooien van gif in de bossen in de hoop de opmars van deze beestjes als ook de dennenbomen te stoppen en zo terug te dringen. Dit alles om de oorspronkelijke vogelpopulatie van het land te beschermen.

Aan de andere kant is en wordt veel grond geschikt gemaakt en gebruikt voor veeteelt, zo zijn er ca. 30 miljoen schapen en ca. 5 miljoen koeien in Nieuw Zeeland op een bevolking van net 5 miljoen mensen.

Maar goed genoeg hierover. Vanuit het lieflijke Saint Arnoud vertrokken we na twee dagen naar het dorpje Franz Jozef aan de Westkust. Het op een na laatste deel van onze reis door Nieuw Zeeland.  

Wordt vervolgd!

Kussen van ons?