Ons verblijf in Cardrona, een klein gehuchtje tussen Queenstown en Lake Wanaka, hebben we een weekje verlengd. De plek is erg mooi en centraal gelegen tussen verschillende mogelijkheden voor mooie uitstapjes, zodat wij ons verblijf in de kleine tot vakantie studio verbouwde garage-achtige ruimte maar voor lief genomen hebben.

Ons eerste tochtje aldaar was een boottocht over Lake Wanaka, het vierde grootste meer van NZ. Doel was het kleine eilandje Mou Waho waar op het hoogste punt, in een oude krater, een meer ligt. Een meer op een eiland in een meer op een eiland in de zee! Aldaar een erg mooie wandeling of eigenlijk hike gemaakt door de bossen helemaal naar de top. Geweldig mooi en heel veel bijzondere vogeltjes.

De volgende dag hadden wij een uitstapje geboekt naar de Siberian Valley, midden in het Mount Aspiring National Park. Een afgelegen vallei die alleen per vliegtuig te bereiken is… In Makarora stond ons vliegtuig klaar voor vertrek. Een kanariegele Cesna A185F, liefkozend the buttercup genoemd. Dit dappere 4 zits vliegtuigje kan alles vervoeren als het er maar in past, verzekerde de piloot ons. Opstijgend vanaf een strak gemaaid stukje grasland vlogen wij de lucht in, op weg naar het avontuur in de afgelegen vallei. De valwinden tussen de bergen maakte het vliegtripje tot een soort achtbaan attractie, zodat Anne Mieke haar telefoon alleen de vloer van het vliegtuigje filmde. Na een spectaculaire vlucht boven valleien en rivieren landen wij, alweer op een stukje gemaaid grasland in de Siberian vallei. Het begin van de wandeltocht van 7 kilometer was aan de andere kant van de Siberian river, een snel stromende rivier vanuit de gletsjer, die zonder brug of ander modern hulpmiddel over gestoken moest worden.

De hike van 7 kilometer was fascinerend, mooi en op gezette tijden spannend, glibberig en inspannend. Vanuit de oever van de rivier bedwongen wij een berg en als je eenmaal boven bent moet je ook weer naar beneden… Uiteindelijk bereikten wij na 3 uur de verzamelplaats waar wij opgehaald zouden worden door een Jetboat. Een buitenboordloze motorboot met een vernuftig water inlaat en uitlaat systeem maakte dat je met 60 kilometer per uur over de rivier geschoten wordt, ook een soort kermis attractie. Een 360 graden draai in volle vaart maakt de sensatie dan helemaal af.

De dag daarop hebben we het wat rustiger aan gedaan..

In de nabijheid van onze vakantiestudio lag het dorpje Arrowtown, een plaatsje waar in de 19e eeuw goudzoekers hun geluk kamen beproeven. Zowel in dit dorpje met een alleraardigst museum over de historie van deze omgeving in de goudzoekers periode, als in de nabije omgeving hebben wij een paar mooie hikes gemaakt. Steeds weer omgeven door veel groen en volop bloeiende planten want het is hier immers voorjaar.

Ook in het stadje Glenorchy gelegen aan het Lake Wakatipu hebben wij een mooie hike gemaakt. Het stadje, klaarblijkelijk gebruikt bij de verfilming van de Lord of the Rings, is een mooi gehuchtje in een bos- en moerasrijke omgeving. Dankzij de steun van onze EU heeft de lokale gemeente hier een prachtig houten wandelpad van ruim een kilometer of wat gemaakt wat een kleine halve meter boven het moeras loopt. Halverwege dit pad troffen wij een Chinees echtpaar, zeg de heer en mevrouw Hoe en Nie Lang uit Shanghai. Onze wandeling werd versperd door meneer Hoe die languit op het plankier lag en met twee armen in het water leek te vissen naar iets. Dit terwijl mevrouw Nie een emmer vol aanmoedigingen dan wel verwensingen in vloeiend chinees over haar echtgenoot uitstortte. Zijn inspanningen leken weinig resultaat te hebben zodat hij, waarschijnlijk gemotiveerd door zijn echtgenote, er voor koos om het drassige moeras te betreden. Met een flukse sprong vanaf het plankier stond meneer Hoe opeens tot ver over zijn middel in het moeras. Maar deze dappere actie leverde resultaat op, vol trots liet hij de telefoon zien die hij uit de drab tevoorschijn wist te toveren. Om zijn gezicht te redden probeerde hij zich met een gymnastische sprong op te trekken aan het plankier, maar helaas gleed hij uit zodat hij bijna kopje onder ging… een uurtje later kwamen wij dit echtpaar tegen op de parkeerplaats, meneer Hoe liep soppend naar zijn auto terwijl mevrouw Nie nog voldoende emmers vol met verwensingen voor haar doorweekte echtgenoot had.

Inmiddels werd het weekeind en stond Hidde klaar om met ons twee weken een rondreis te gaan maken! Vanuit Queenstown in de gemoedelijk snorrende Toyota Wish op naar het westen van het land. In Te Anau, een klein dorpje gelegen aan het gelijk genaamde Lake Te Anau, hadden wij een ruim vrijstaand vakantiehuis gehuurd. Te Anau ligt tegen het Fjord national park, een immens groot gebied met bergen, rivieren en fjorden, waarbij het grootste deel ontoegankelijk is. Puur natuur!

Hoewel… de vroegere immigranten uit voornamelijk Europa hebben bij hun komst in Nieuw Zeeland veel ongewenste zaken meegenomen zoals planten - de brem, de lupine en de spar - als ook dieren - ratten, muizen, egels, fretten, zwijnen, geiten, rendieren, etc - die de natuurlijke habitat van het eiland ernstig verstoord hebben. Tot op de dag van vandaag wordt er een heftige strijd gevoerd met deze invasieve soorten die de oorspronkelijke vegetatie en dierenwereld bedreigen met verdringing en uitsterven.

In Te Anau hebben wij met z’n drieën een mooie hike gedaan van een kilometer of 6, het begin van de Kepler hike, een wandeltocht van ruim 60 kilometer door het Fjordland NP. Wij hebben er in ieder geval een tiende van gelopen…

De volgende dag een uitstapje naar het Fjordland NP, met een gids enkele wandelingen in Fjordland gemaakt en een vaartochtje door het fjord bij Milford Sound en een klein stukje varen in de Tasmanzee. Schitterend allemaal!

Tijdens de rit naar Milford Sound kennis gemaakt met de Kea, een zeldzame papegaaien soort die alleen in Nieuw Zeeland voorkomt. Dit pientere vogeltje is onlangs uitgeroepen tot de slimste vogelsoort van de wereld. Men zegt dat ze de intelligentie van een drie / vierjarig kind hebben. De exemplaren die wij onderweg tegenkwamen hadden zich bekwaamd in het vakkundig slopen van alle rubbers van auto’s. Elke auto die geparkeerd werd kreeg een hartelijk welkom van de groep en binnen no time zaten zij tevreden te scheuren en knabbelen aan alles wat los getrokken kon worden. De gids vertelde ook dat zij met behulp van stokjes het aas uit de vallen voor ratten en ander ongedierte weten te halen.

De dag daarop vertrokken wij naar Gore, een onooglijke lelijke stad zestig kilometer boven de zuidelijke industriestad Invercargill. De rit vanuit Te Anau daar naartoe was prachtig, we reden op kleine wegen dwars door natuurgebieden, de een nog mooier dan de ander. Tijdens het eerste deel van de rit veel kleine wandelingen gemaakt en genoten van het natuurschoon. Bij de kust veranderde het landschap dramatisch, het werd vlakker en na elke bocht doemde een agrarisch bedrijf op. Veel (Nederlandse) koeien en heel veel schapen. We waren nu in Red Neck country verzeild geraakt, aldus Hidde. En inderdaad de mensen die wij onderweg zagen bevestigde dit beeld. Wij hadden bewust voor dit stadje gekozen omdat het redelijk centraal lag zodat je makkelijk allerlei mooie trips in de omgeving kon maken.

Ons eerste tripje was naar Bluff, een klein dorpje gelegen op een klein schiereiland. Ook hier natuurlijk weer een paar mooie hikes gemaakt en een selfie met z’n drietjes bij de onvermijdelijke gele richting aanwijzer die de richting naar een aantal wereldsteden aangeeft. En afsluitend in Bluff in de plaatselijke oestertent genoten van een heerlijk vismaaltje. Ook een tweetal crayfish gekocht, een soort kreeft maar dan zonder scharen. Hidde heeft deze twee jongens s’avonds voor ons klaargemaakt in de oven, in een woord heerlijk!

De volgende dag een lange tocht gemaakt langs de Scenic Coastel route. Een prachtige weg langs de Zuidwest kust met mooie kleine idyllische dorpjes en schitterende vergezichten langs de kust. Bij een aantal tussenstops de heuvels bedwongen en genoten van enkele mooie watervallen. De weg terug naar Gore was een spannende onderneming. We hadden een mooie tussendoor weg gevonden die ons dwars door een mooi gebied zou leiden en niet via de snelweg terug naar Gore. Na een kilometer of 30 hield het asfalt op en reden wij op een gravel weg, met veel verraderlijke steentjes en aarde wat heel veel stof tot gevolg had. Ook ontbeerde onze Toyota Wish vierwiel aandrijving zodat we met vlagen slippend aan het stunt rijden waren… gelukkig werd de weg na een kilometer of tien weer verhard met asfalt. Op dat moment barste een immense onweersbui los, waarbij binnen een kwartiertje ruim twintig centimeter regen op ons neerviel. Erg spannend om links rijdend met een zicht van maximaal een halve meter de weg naar huis te vervolgen. Maar we hebben het gehaald!

De komende dagen zijn we weer even in Queenstown om kerst te vieren. Als het weer het toelaat varen we kerstavond op het meer met allemaal heerlijke verse vishapjes. Eerste kerstdag wordt er heerlijk gekookt. En op tweede kerstdag vertrekken wij met z’n drietjes neer Lake Tekapo, een groot meer in het midden van het Zuidereiland. Daarna naar Greymouth een oud stadje in het Noordwesten. Vervolgens naar Fox Gacier, vlakbij de Franz Jozef gletsjer en het Mount Cook NP.

Verhalen volgen!

Voor nu voor jullie allemaal fijne feestdagen!

Anne Mieke, Hidde en Hans