Inmiddels zijn we al weer een kleine twee weken verder. Kerst gevierd in Queenstown met een mooie boottocht met allerlei vishapjes en bubbeltjeswijn op het meer Wakatipu. Mooie tocht met Hidde als kapitein die ons alle ins- en outs van Q-town liet zien vanaf het water. Daarna twee dagen genoten van allerlei smakelijke diners, brunches en weer diners..

Op 2e kerstdag met z’n drie-en vertrokken naar Lake Tekapo in het midden van het Zuidereiland. Aldaar verbleven in een erg mooi vakantiehuis met helaas geen uitzicht op het meer maar wel op de tuin van een buurman die ogenschijnlijk erg hield van het uit elkaar halen van auto’s.

Hidde had een mooie Hike gevonden die ons langs het meer bracht en ook de bergen in. We kozen voor de easy way up, een rondje tegen de klok in. De eerste paar kilometers verliepen kalm, middels een soort vals plat kwamen wij steeds hoger. Op enig moment werd het plat steeds valser zodat wij genoodzaakt werden om met regelmaat een korte op adem pauze te houden. Maar gelukkig was Hidde daar die ons telkens weer motiveerde om de volgende bergrug naar boven toe op te nemen. Met een -nog even deze kleine klim en dan wordt het weer vlak-, wist hij ons tot grote hoogte te drijven… Na zeker een tiental van deze motiverende momenten stonden wij, naar wij meenden, boven op De Berg. Maar helaas, ook na deze top doemde er weer een afdaling op met daarop volgend een nog hogere klim. Uiteindelijk bereikten wij een top(je) van de berg. Een slimme uitbater had daar een restaurant geplaatst, helaas was hij met vakantie, dus een versnapering ging niet lukken. Tegelijkertijd zagen wij dat een mooi geasfalteerde tweebaansweg deze uitspanning frequenteerde.. Ja we hadden het ook met de Toyota Wish kunnen doen.

Met deze gedachte vervolgde wij onze klim, die ons uiteindelijk naar de daadwerkelijke top van ca 1100 meter bracht. Een gevoel van overwinning bekroop ons, totdat wij bovenop het gesteente een grote familie met kinderen variërend in de leeftijd van 0 tot 10 aanschouwde. Ach ja het beklimmen van bergen is voor alle leeftijden. De afdaling ging een stuk sneller, van vals tot intens gemeen plat naar beneden. Maar deze tocht was volbracht en we hebben genoten van de mooie vergezichten.

Nadat wij Lake Tekapo na twee dagen achter ons hadden gelaten hadden was het op weg naar het dorpje Greymouth, gelegen aan de Oostkust. Daar troffen wij een groot huis met een fantastisch zeezicht aan, huize Rataview. Een Rata is een inlandse boom die elkaar, als ze de kans krijgen, kannibaliseren. Ze groeien zowel vanaf de grond als op elkaar. De Rata kan wel 15 meter of hoger worden met een stam breedte van meer dan een meter. Hij wortelt niet diep maar breed zodat op enig moment de dappere Rata door een storm of door het gewicht van andere Rata’s die op hem groeien omvalt. Jullie vragen je af waar deze kennis vandaan komt, hierover later meer…

De eerste dag in Greymouth had Hidde een mooie Hike van een kilometer of 5 uitgekozen langs het strand nabij ons strandhuis. Een mooie wandeling die wij starten bij het laagste punt van eb. Mooi breed strand, indrukwekkende rotspartijen en veel strandvogels die druk in de weer waren met het verdedigen van het eigen nest. Na een uurtje of wat kwam voor mijn gevoel de vloed op sommige stukken toch wel wat snel op. Hier op het strand ontbrak de bekende Hollandse duinen rij die in geval van nood te beklimmen is. Hiervoor in de plaats lag een steeds hoger wordende muur van rotsen die niet uitnodigde om beklommen te worden. Na een goed uur vond ik het mooi geweest en keerde terug naar de vertrouwde Toyota Wish, in (spannende) afwachting van Miek en Hidde, die gelukkig na een half uurtje ook weer rechtsomkeert gemaakt hadden.

s’Avonds genoten van een heerlijke maaltijd op het terras terwijl de zon oranjerood in het westen onderging. De volgende dag weer een mooie trip gemaakt naar de Pancake rocks in het NP Paparoa, een plek met rots formaties die als pannenkoeken op elkaar gestapeld lijken te zijn.

De volgende dag met Hidde een tocht gemaakt in hetzelfde park, maar dan aan de andere kant van de snelweg. Een mooi en oud regenwoud met schitterende wandelpaden en uitzichten over de rivier Paparoa. Hoogtepunt (voor mij) was het betreden van de oude hangbrug over de rivier, smal, wiebelig, lage leuningen en hoog boven het snel stromende water, een bekende angstdroom…

Hierna doorgereisd naar Fox Glazier, alwaar wij oudejaarsnacht doorbrachten. Met een heerlijke bubbelwijn uit het Noordelijke Marlbourough district hebben wij het nieuwe jaar ingeluid, onder het genot van een spelletje monopoly, niet met een bord maar met een kaartspel, verslavend leuk!

De volgende dag stond een excursie door de gletsjer vallei op het programma. Om twee uur in de middag stonden Hidde en ik klaar om opgehaald te worden. Helaas was Miek geveld door de beten van venijnige sandflies die van haar enkels een maanlandschap gemaakt hadden. Hierdoor kon zij geen goede wandelschoenen aan. Even voor twee stopte een klein personenbusje voor de receptie van ons motel. Een vrolijke, enigzins gezette dame stapte uit. Zij zou onze gids op deze tocht zijn. Goed en wel in de auto gezeten stortte zij haar levensverhaal over ons uit. Te beginnen met haar oudejaarsavond die zij in gezelschap van haar trouwe viervoeter gevierd had. Geen glaasje champagne om 12 uur maar een glas jus om 8 minuten over 12. En zo ging het door, ze had s’ochtend vroeg met een paar mensen uit het dorp een wandeling rond een meer gemaakt om de vallen te legen en te controleren die er liggen om allerlei beesten te vangen die niet thuis zouden horen in de Nieuw Zeelandse natuur. Zij en haar kompanen hadden zeker vier ratten, een wezel of twee en nog wat ander ongedierte gevangen. En nu op weg naar de gletsjer vallei met een busje vol toeristen. Onze reisgenoten bleken een wat ouder ogend echtpaar uit het mid westen van Amerika te zijn. Beiden vertoonde een opmerkelijke gelijkenis met Stan Laurel en Olivier Hardy. Hij, Ollie, droeg een broek met bretels over een omvangrijke buikpartij en had een te klein zonwerend hoedje op, en zij, de vrouwelijke versie van Stan, had naast haar bijzondere roze witte outfit, de onmiskenbare, onschuldige en herkenbare blik van Stanley. Geholpen door zijn echtgenote werd Ollie de bus in geduwd. Was onze gids al wat aan de drukke en onzekere kant, deze aanvulling van het gezelschap maakte dat ze aan een stuk door allerlei praatjes giechelend aan elkaar vast plakte, waardoor ze met de minuut meer onzeker leek te worden. Na een kort ritje werden wij losgelaten op een Hike richting de vallei van de Fox gletsjer. Toen al viel op dat zij om de anderhalve meter stilstond om wat te vertellen over de verschillende Rata Trees en alles wat daar in een halve meter omheen groeide. Intussen begon Ollie steeds meer te zweten, ondanks dat de wandeling plaatsvond op een voormalige, makkelijke toegankelijke deels ingestorte autoweg, die naar later bleek naar een in onmin geraakte parkeerplaats leidde. Een deel van de weg was een jaar of wat geleden weggevaagd door een lawine van stenen van een aanpalende berg en deed nu dienst als wandelroute. Ollie liet zich niet kennen en zette door, met aanmoedigingen van zijn Stanley. Uiteindelijk bereikten wij de uitzichtplaats waar de gletsjer vanuit de verte een mooi fotomoment bood. Voor de terugreis had onze gids een verassing, wij zouden niet via de verlaten autoweg terug gaan, maar via een veel mooier natuurpad. Dit pad bleek inderdaad veel mooier en authentieker dan de in onmin geraakte autoweg. Echter lagen er een groot aantal uitdagingen voor Ollie op het pad in het verschiet. Glibberend en zwetend struikelde hij naar beneden, liefdevol ondersteund door zijn eigen Stanley. Onze gids was inmiddels in een andere wereld terecht gekomen en had steeds meer oog voor al het natuurschoon in haar omgeving en vergat steeds meer haar oorspronkelijke opdracht, het begeleiden van een viertal toeristen tijdens de wandeling.

Na ruim 4 uur wandelen bereikten wij de parkeerplaats. Daar stapte een vers echtpaar uit Canada in onze bus. De gids wist te vertellen dat ook zij een passie hadden voor orchideeën, net zoals zijzelf. Dit naast haar meer dan grote interesse voor mossen. In een busje vol verwachtigen vertrokken wij naar het tweede deel van de excursie, een bezoek aan Lake Matheson. Door de ligging zouden de omliggende oevers en bergen op een unieke manier weerspiegeld worden in het meer. Zowel Ollie en ik waren er van overtuigd dat we met de bus langs het meer zouden rijden en op enkele tevoren bepaalde plaatsen zouden stoppen voor het fotomoment. Aangekomen bij het meer parkeerde onze gids de bus en deelde mee dat we aan een wandeling om het meer van een uur of twee zouden gaan beginnen. Pas dan kon je de grootsheid van dit schouwspel aanschouwen. Inmiddels was het zes uur geworden.

Vanaf dat moment ging onze gids helemaal los. Op weg naar het meer en tijdens de rondwandeling stopte zij elke twee minuten om ons deelgenoot te maken van alles wat de natuur ons te bieden had op deze bijzondere plaats. Zij verloor zich helemaal bij elke mosje en orchidee en liep geheel en al in haar eigen wereld langs al deze natuurpracht waardoor ze geheel en al leek te vergeten dat zij een groepje toeristen op sleeptouw had. Bijna elke boom werd door haar liefkozend gestreeld en bij elke omgevallen boom ging zij op zoek naar een orchidee. Na driekwartier doorsjokken zag ik Ollie helemaal op zijn tandvlees lopen, fysiek en mentaal ondersteund door zijn eigen Stanley.

Tijdens een korte stop met lauwe koffie uit de rugzak van onze gids fluisterde hij mij toe dat hij geen f*king stap naar boven toe zou gaan zetten. Helaas stond er teveel wind zodat er geen weerspiegeling te zien bleek te zijn. Na bijna 3 uur bereikte het gezelschap de parkeerplaats.. Een half uur later werden wij weer afgezet bij ons motel. Het was inmiddels negen uur geworden. Terwijl het busje wegreed hoorden wij onze gids nog over de prachtige natuur van Nieuw Zeeland door oreren terwijl de overgebleven medereizigers uitgeput op de banken lagen.

De volgende dag vertrokken wij weer naar Queenstown om Hidde weer thuis te brengen. Zijn vakantie zat erop. We hebben enorm genoten van deze twee weken met ons drie-en!

Na een overnachting vertrekken wij richting de Noordoost kust richting Picton. Daar zullen wij de veerboot naar Wellington nemen, het Noordereiland, waar wij eengoede week door het zuidelijke deel gaan toeren. Wij houden jullie op de hoogte!

Dikke kussen van ons!!